Maarten Beirens

Als een land van immigranten, hadden de Verenigde Staten geen echte nationale stijl. Wat aanvankelijk een nadeel leek, bleek in de 20^e eeuw een stimulerende factor voor originele ideeën, gedurfde experimenten en eigenzinnigheid alom. Als er één prototype van ‘de’ Amerikaanse componist is, dan is dat het buitenbeentje, de ‘maverick’. En van dat type komen er talrijke voorbij in deze compacte kennismaking met de ‘stars’ (en de ‘stripes’) van de Amerikaanse nieuwe muziek, van Charles Ives tot John Cage, van Harry Partch tot Terry Riley, van Henry Cowell tot George Crumb.

"Een krantencolumn over muziek meldt een incident (dus hoe kunnen wij geloven dat het niet waar zou zijn?) met een Amerikaanse violist die Max Reger benaderde om hem te vertellen hoeveel hij (de Amerikaan) zijn muziek waardeerde. Reger wierp hem een wanhopige blik toe en riep: “Wat! Een muzikant zijn en toch geen Duits spreken?” — Charles Ives (Essays voorafgaand aan een sonate, 1920)